Pagina's

zaterdag 28 december 2013

2013, een bewogen jaar...

Goedendag lieve kijkbuiskinderen, het is alweer een hele tijd geleden (Oktober 2012) dat ik dit blog heb aangeraakt. We naderen 2014 dus ik dacht "Kom, laat ik het stof eens van Blogger afblazen" dus bij deze, ogen dicht mensen, *pffffffffffffffffffffffffffffffffff* zo, das schoon.
Het jaar 2013, een bewogen jaar, ups en downs, leuke dingen, minder leuke dingen, maar zou blij zijn als ie afgelopen is. Ik wil als 1e mededelen dat ik vrijwel geen bijgeloof heb, maar denk dat getal 13 in het getal 2013 toch niet helemaal "happy and joy" brengt. 
Wat is er dan zoal gebeurd vraag je je af, Nou, ik zal het proberen in vogelvlucht te vertellen.

Het begon natuurlijk al in januari, Marietje haar contract werd niet verlengd bij de Hornbach Wateringen. Dus tja, daar zit je dan, 1 januari, zonder werk. En dan begint het proces. Solliciteren, solliciteren, solliciteren en had ik solliciteren al genoemd? De ene na de andere afwijzing volgde, en daar werd haar (en ook de mijne) humeur niet beter op. Kort door de bocht gezegd ben je gewoon voor de meeste functies te oud. De bedrijven nemen liever 2 mensen van 16 in dienst, waarvan 90% alleen maar DOM voor zich uit kan staren. Maar iemand met ervaring willen ze niet. Persoonlijk kom ik liever in winkels waar je met een glimlach geholpen wordt, waar een verkoop(st)er nog een praatje met je maakt, en je helpt bij het maken van een keuze als je een product wilt aanschaffen. Maar anno 2013 is dat vrijwel niet meer het geval. Tegenwoordig kom je een winkel en wordt je niet eens gezien, en als je iets vraagt dan kijken ze je schaapachtig aan, halen hun schouders op en imiteren "de grote meneer Kaktus show" en zeggen "Kweetniet?" en wijzen ze met de welbekende wijsvinger naar een collega die elders in de winkel staat. Ik draai me dan zo snel mogelijk om en verlaat het pand. Mijn werkgever zegt altijd, "help klanten zoals je zelf graag geholpen wilt worden" en dat ben ik het roerend met hem eens. Maar goed Marietje doet poging na poging om een job te vinden, en afwijzing na afwijzing volgt. En ineens aan het einde van het jaar was daar eindelijk het lichtpuntje. Via het UVW mocht ze op gesprek komen bij Pathé Bioscoop in Den Haag. Leuk gesprek gehad en ze mocht een maand op proef mee draaien. Was lang geleden dat ik haar zo happy heb gezien. Ondanks de wat wisselende tijden, ging ze vol goede moed en een glimlach op haar gezicht naar haar werk. Ze had het enorm naar haar zin, tot het moment dat ze te horen zou krijgen of ze mocht blijven. Nee dus, er moesten 4 mensen over beslissen, 3 waren enthousiast en wilden haar graag hebben, en 1 pieremegoggel zei nee, en aangezien ze het unaniem met elkaar eens moeten zijn, mocht ze vertrekken. Ik heb haar nog nooit zo ontroerd gezien, en ze was dan ook ontroostbaar. Afijn, bijna een jaar na 1 januari 2013 nog steeds geen baantje voor Marietje. (mocht iemand nog iets weten, let me know) en ik hoop dat 2014 meer perspectief brengt.

Ook het overlijden van mijn Ome DickyDick is ons niet in de koude kleren gaan zitten. Op zich ging het natuurlijk al lange tijd niet goed met Ome Dick, maar hij heeft dat redelijk "geheim" kunnen houden. Maar als je dan hoort dat hij prostaatkanker heeft, en niet lang meer te leven heeft, dan krijg je toch wel die welbekende knal in je smoel. Mijn oom ging snel achteruit, en moest naar een hospice, nu weet iedereen denk wel, een hospice kom je niet meer uit. Dat is de laatste plaats waar je ben voor je een sterretje aan de hemel wordt. Een aantal dagen daarna is hij ook vredig gestorven. Erge was dat hierdoor mijn tante, die aan een rolstoel gekluisterd is, helemaal moederziel alleen kwam te zitten. Ze heeft eigenlijk alleen haar zus (mijn mama) nog waar ze nog contact mee heeft. En mijn oom regelde alles, boodschappen, huishouden, enz enz. en nu had me tante niets meer, en zelf kan ze niet uit niet uit de spreekwoordelijke voeten. Dus werd het voor mijn ouders de taak om wekelijks op en neer te rijden van Zoetermeer naar Middelburg. 
Na het afscheid en de crematie van mijn oom, hebben mijn ouders de 1e dagen vrijwel dagelijks bij mijn tante gezeten, en langzaam aan werd dat dus wekelijks. Ik moet zeggen, me tante houd zich groot, pluspunt is ook wel dat ze weer een stuk mondiger is geworden, en steeds meer opfleurt.
Vandaag de dag gaat het goed met me tante, af en toe komt ze, met hulp van mijn moeder, weer buiten en gaan ze ff de stad in. Love you tante Nelliebellie.

Zijn er dan ook nog positieve dingen gebeurd?
Tuurlijk, het leven is niet alleen een aaneenschakeling van drama's en teleurstellingen.
Zo hebben we, ondanks de crisis, toch een leuke vakantie gehad. Dit jaar geen buitenland, maar gewoon uit in eigen land. Met de kortingscouponnetjes in ons hand gingen we door het hele land, LOL.
Lekker wat dagen weg geweest, dag je Artis (nee niet op familiebezoek...hoewel...) Dagje Amsterdam, dagje naar Zandvoort, maar ook gewoon lekker met de fiets er op uit, en uiteraard lekker op La Balconia gezeten. 





Ook dit jaar een prachtige tatoeage laten zetten, met de namen van mijn ouders omdat ik ze zo respecteer met wat ze zijn, wat ze doen voor me, en wat ze voor me betekenen. Ik hou heel erg van ze en zou ze voor geen goud willen missen. Vandaar dat ik het een mooi idee vond om hun namen voor eeuwig op mijn arm te laten zetten.


 
Ook mijn verjaardag is dit jaar niet aan me voorbij gegaan. Normaal gesproken doe ik er helemaal niets meer aan, maar Marietje zou Marietje niet zijn als ze toch wat zou bekokstoven haha.
Dus, op 21 oktober (dag voor me verjaardag) kwam ik nietsvermoedend thuis in de veronderstelling dat we iets "gemakkelijks" zouden eten. Wat me opviel, is dat potten en pannen nog niet op het vuur stonden. Ik stond in de woonkamer en Marietje stond me glunderend aan te kijken en voelde dat er iets ging gebeuren. En ja hoor, toen kwamen Heidi en Gert ineens uit het halletje zetten. Ik schrok me de blubber (en maar goed dat ik me broek niet had laten zakken omdat Marietje me zo glunderend aankeek, haha)
Totaal flabbergasted heb ik me laten "ontvoeren" door Heidi, Gert, en Marietje. Dus de auto in en ik zie wel waar ik terecht kom.
Uiteindelijk werd het Scheveningen, maar ik wist nog niet hoe en wat er zou komen. Gert liep te plagen over McDonalds (wat voor mij ook geen straf is, ik ben nu eenmaal gauw tevreden) 
Maar goed, we lopen dus richting de boulevard en ik werd geleid naar de Crazy Piano's. Daar hebben we gezellig wat gedronken en er is zelfs voor me gezongen door de pianist aldaar, echt gaaf!
Toen we ons biertje binnen hadden werd ik wederom ontvoerd. "Kom, de McDonalds is om de hoek" zei Gert...maar toen zei hij er achteraan "Grapje, we gaan lekker naar Sumo, alles is al geregeld" En ja, sentimentele lul als ik ben, hield het ff niet droog. Toch fantastisch als dit door je vrienden en je partner geregeld worden.
We hebben heerlijk gegeten, (zoals gewoonlijk) en het bleef nog lang onrustig in Scheveningen hahaha.



En uiteraard is er nog héél veel meer gebeurd in 2013, maar dan wordt het wel een heel lang blog haha.

Kortom, ik hoop dat 2014 voor ons en ook voor jullie, een top jaar wordt. Wij gaan er positief in, en hoop dat Marietje een baantje krijgt. Dat zal een hoop stress schelen.

Vrienden en Familie, we houden van jullie. 

TOT IN 2014 !!!

Groetjes en knuffels, Marietje en ik zei de gek!